Stekene Blues Festival #7 Hideaway - Doghouse Sam - Stef Paglia Trio - The Blue Clay - Borther Root Stekene (20-05-2023) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info band: Hideaway - Doghouse Sam - Stef Paglia Trio - The Blue Clay - Brother Root info organisation: SR&BC © Rootsville 2023

7de editie al ondertussen van dit sympathieke en kleinschalig festival, in een organisatie van de Stekense Rhythm ’n Blues Club. En voor mij één van de festivals samen met Duvel Blues, waarvoor ik niet de helft van het land moet af te rijden. Mooie affiche volledig gestoeld op Belgische bands en dat mag ook eens. Genoeg goede bands in ons land en het is altijd fijn om te zien dat sommige organisaties dat ook in de spotlight willen zetten.

Dit jaar 4 bands op het hoofdpodium en eentje op de sidestage, en voor elk wat wils. De weergoden zaten de organisatie mee want de zon was van de partij en we hadden eindelijk lentetemperaturen, ideaal voor een dagje muziek.

Laat ons beginnen met The Brother Root. Dit trio zou de hele dag op het zijpodium hun ding doen. Ik heb deze heren vorig jaar mogen ontdekken en was aangenaam verrast. Dit trio haalt inspiratie uit rootsmuziek van de 50's, 60's. So Shake your moneymaker baby !!

Mix de helft van the Hometown Gamblers met een vierde ReefRider en je krijgt dit onvervalste trio bestaande uit Guy De Caluwé (contrabas), Fabian Franssens (zang en gitaar) en Jeffrey Thielens (harmonica). Onze drie jongens steken vooral fijne klassiekers in een nieuw en fris kleedje. Tijdens de change overs kregen we hun fijne muziek gepresenteerd met songs als ‘Matador’, ‘My Babe’, ‘That’s Allright Mama’, het welgekende ‘Rout 66’ en eigen versies van ‘Highway To hell’ of nog ‘De Werkmens’ van Ivan Heylen. Fijn allemaal, getuige de vele aanwezigen voor het kleine podium telkenmale de mannen aan de slag mochten.

Op het hoofdpodium werd gestart met de “huisband” met name The Blue Clay. Deze sympathieke band is al lang geen onbekende op de Belgische bluespodia en weten steeds iedereen te besmetten met hun aanstekelijke klanken die een mix zijn van blues, rock’n roll, tex-mex e.a., het is altijd een genoegen om deze band aan het werk te zien. De band bestaat nog steeds uit muzikale duizendpoot Wouter Verhelst (zang, gitaar, accordeon, harp), Ilse Van Dooren (zang en percussie), Peter  “Repete” van Merode ( zang en contrabas), Geert De Block (drums) en de jarige Jan “the boogie man” Van Den Berghe aan de toetsen.

Naar goede gewoonte zou dit weer eens uitdraaien op een stevig feestje, en waarom niet, iedereen was in de mood. Startend met ‘Mystery Man’ vertrok de feesttrein gevolgd door ‘Loves Make Me Blind’. Iets verder in de set het mooie “Dead Flowers’ opgedragen aan Johnny Roscoe of het schitterend, door Ilse gezongen ‘Guilty’. Alweer mooi uitgebalanceerd deze set, de muzikanten  stonden allemaal op scherp en gaven alweer het beste van zichzelf met onder andere ‘Down Here Below’ of ‘Rock This House’. Alvast een mooie binnenkomer dit.

Bij de volgende band zou duidelijk uit een ander bluesvatje worden getapt want geprogrammerd stond Stef Paglia Trio. Duidelijk meer gitaar gericht en het stevige werk. Al zeker en vast geen onbekende deze gitaarmagiër. Zijn grootste kenmerk, is zijn veelzijdigheid gaande van rockende blues naar Chicagoblues en niet vies van een fijne bluesballad.

Blues losjes uit de pols in een mengeling van eigen werk en wat covers. Samen met Stef hebben we Geert Schurmans aan de bas en Sven Bloemen aan de drums. Stef en zijn twee companen gaven alvast alweer het beste van zichzelf zo vroeg op de dag. Stevig en goed aan elkaar gesmeed. Stevig was het alvast van in het begin met ‘Stand Up’ en ‘The Unknonwn’. Dat Stef een stukje gitaar kan spelen weet ondertussen iedereen en dat werd nogmaals in de verf gezet met songs als ‘Watch Out’, ‘Dirty Woman’ en de afsluiter ‘Freedom’. Goed werk en de fans waren tevreden.

Goed opgebouwd deze affiche in Stekene want Stef en zijn makkers werden opgevolgd door niemand minder dan Doghouse Sam & His Magnatones. Terug van weggeweest en als de Fenix uit zijn assen herrezen. Altijd een boontje gehad voor deze geweldige formatie. Wouter Celis aka Doghouse Sam & His Magnatones brengen aanstekelijke Rhythm 'n Blues, Blues en Roots muziek veelal van eigen makelij. De Magnatones dat zijn Franky Gomez op drums en Martin Ubaghs op contrabas. Na een tijdje te zijn weggeweest, is het trio sinds vorig jaar “back in full force”, en ze laten ons terug genieten van een portie puike blues, rhythm ’n blues en roots. Laat maar komen die hap, we waren er volledig klaar voor, ik alleszins.

En of het goed was mensen !!! Wouter is nog niets van zijn pluimen verloren, wel integendeel. Dit was topklasse van het trio, maar ik had niets anders verwacht eigenlijk. Wouter en zijn kornuiten brachten als verwacht een mix van de eerste drie albums van de band maar we weten dat ze ondertussen bezig zijn met nieuw werk, dat er een nieuwe cd op stapel ligt en dat we die kunnen verwachten in het najaar. Goed nieuws voor alle fans dus. ‘Met Roll Up My Sleeves’ werd het optreden aangevangen en werd bij deze ook de aanstekelijke toon gezet voor de rest van de gig. Dat werd gevolgd door ‘Lot’s To Do And So Little Time’, ‘Step It Up’ en het onvermijdelijke ‘Knock Knock’.

Daar was de Duivel die aan de deur kwam kloppen. Dit was zeer aanstekelijk mensen. Wouter weet nog steeds zijn publiek op sublieme wijze te bespelen en slingert het betere gitaarwerk de zaal in, hierin bijgestaan door een fantastische ritmesectie met Martin en Franky. Jawaddedadde, dit was genieten geblazen. Niets dan tevereden gezichten om me heen en zo hoorde dat ook. ‘Buttoned Up’, ‘Your Next Move’of ‘Going Mad’ , songs van niveau die ons stillan naar het einde brachten. Jammer genoeg komen aan alle mooie liedjes een einde zo ook aan dit geweldig optreden, maar we hadden genoten . merci Wouter !

Om deze zevende editie af te sluiten, kregen we een band van formaat met Hideaway. Voor mij altijd een ideale afsluiter want ze weten er altijd het dak er af te spelen. Hideaway is een Vlaamse bluesband met Brugse roots. De band bestaat ondertussen al meer dan dertig jaar, 36 om correct te zijn, en heeft er dan ook een rijk verleden op zitten. Ze hebben ooit de Belgische Blues Challenge gewonnen en mochten ons land vertegenwoordigen op het European Blues Challenge, wat ze ook met verve deden met een mooie vijfde plaats. De band bestaat nog steeds uit Ralph Bonte (zang en gitaar), Jean-Marie Herman (gitaar), Johan Guidee (drums), Geeraard De Groote (sax), Patrick Cuyvers (toetsen) en Erik Vandekerckhove (bas).

Hideaway is veel meer dan een gewone bluesband. Het is de ultieme en perfecte mix van alle mogelijke stijlen binnen het genre. De band slaagt er altijd in om een goeie drive in hun optreden te houden en ervoor te zorgen dat de aanwezigen steeds geboeid aan het luisteren zijn. Ze kunnen dat omdat hun repertoire zo gevarieerd is en enorm pakkend. Alles is aanwezig. Blues, wat soul, een beetje cajun, een streepje Louisiana, een tikkeltje rock… perfect gewoon en nog steeds één van mijn favoriete bands in onze contreien.

En of ze weer goed waren! De mannen blijven van jetje geven  startend met ‘The House Is Rocking’ en ‘Bye Bye So Long’. Geregeld een solotje van Jean-Marie en tussendoor de warme saxklanken van Geeraard, het klopt allemaal gelijk een zwerende vinger zou mij opa zaliger zeggen. Niveau constant hoog houdend met ‘Wouldn’t Lay My Guitar Down’ of ‘Good Stuff’. Het bleef genieten geblazen en de perfecte afsluiter van deze fijne dag.

In mijn ogen alweer een geslaagde editie in Stekene. Klein maar fijn gelijk ze zeggen. Op naar de achtste mannen, ik zou zeggen afspraak in 2024. Cheers !!

Marcel